Już za chwilę, za momencik...

Patrzę na moje dziecko i wierzyć mi się nie chce, że zaraz skończy rok. Kiedy to minęło? Przecież jeszcze niedawno spacerowaliśmy w gondoli. Martwię się o niego, standardowo. Mam wrażenie, że jest w nim dużo złości. Czy wszystkie dzieci tak mają? Czasem tak się denerwuje, że bije na oślep rączkami. Może to normalne, nie wiem. Ludzie myślą, że największe ryzyko przy adopcji noworodka to ten czas, kiedy biologiczna mama na swoje prawa rodzicielskie i może chcieć, żeby dziecko do niej wróciło. Ale dla mnie prawdziwa niepewność zaczyna się teraz. Obserwuję Rysia i cały czas się zastanawiam, czy pewne zachowania wynikają z wieku, czy może mają inne podłoże. Fizycznie póki co wszystko jest w porządku, nawet ta mowa już mnie tak nie martwi, bo zaczyna tworzyć sylaby. Ale emocjonalnie nie wiem. Patrzę na inne dzieci i wydają mi się takie łagodne, a Ryś to taki mały łobuziak. Nie znosi, gdy czegoś mu się zabrania. Wiem, jak to brzmi, i że napiszecie, że wszystkie dzieci tak mają. I pewnie tak jest, ale ta jego złość czasem mnie zastanawia. Jakie skutki mogły mieć dni, które spędził sam w szpitalu, z odparzoną do krwi pupą, wrzeszcząc, gdy był głodny? Do tej pory zanosi się przy płaczu. Za każdym razem. Usta robią mu się sine. Dmucham mu zawsze w buzię, bo autentycznie boję się, że zemdleje. Staram się z nim być, dużo przytulać, nosić, ale i tak czasem ma straszne nerwy. Może taki jest jego charakter, może to taki etap, nie wiem. Wierzę w to, że to my, rodzice, tworzymy człowieka. Nie geny. To my pokazujemy, co jest dobre, a co złe. To my tłumaczymy, że nie wolno bić, ale pozwalamy także na demonstrowanie negatywnych emocji. Powinniśmy jednocześnie umieć je pochłaniać i zamieniać na dobrą energię, a potem oddawać w postaci pozytywnych uczuć, poczucia bezpieczeństwa w każdej sytuacji, bliskości i miłości. Nie jest to łatwe. Przykro mi, jak Ryś mnie odpycha, jak próbuję go przytulić, ale wiem, że on tak naprawdę nie robi nic złego. I dalej go przytulam, mojego niemalże roczniaka❤

Czytam właśnie biografię Steve'a Jobsa. Syn pół-Niemki i Syryjczyka, oddany do adopcji jako noworodek. Trafił do bardzo dobrej, kochającej rodziny, a mimo to całe życie ciążyła nad nim trauma porzucenia. Nigdy nie pogodził się z tym, że rodzice go oddali, tym bardziej, że wychowali jego biologiczną siostrę. Jego niesamowita historia pokazuje, że naprawdę nie geny tworzą człowieka, a wychowanie. To adopcyjny ojciec Jobsa, stolarz, wpoił mu zasadę, że wszystko co robi, musi być perfekcyjne, nawet szczegół, którego nikt nie zobaczy, jak tylna ściana komody. Dzięki temu dążeniu do ideału Jobs stworzył najpotężniejszą firmę technologiczną na świecie. To dzięki temu odważył się na rzeczy z pozoru niemożliwe, mało tego, powodował, że inni przekraczali swoje granice. Jak w tej reklamie, "Do what you can't". Dla niego wszystko było możliwe. Kiedyś opowiem o nim Rysiowi, bo to naprawdę niesamowity człowiek. Polecam jako lekturę na jeszcze chłodne, ale już prawie wiosenne wieczory.