Oczekiwania a rzeczywistość...

Powiedzieliśmy sobie z Przyszłym Tatą, że jak ten ostatni raz w programie nam się nie uda, to angażujemy się na 100% w naszą rozpoczętą już procedurę adopcyjną. Planowałam nawet, że będąc na zwolnieniu po transferze napiszę życiorys. Jest to jeden z wymaganych dokumentów przy adopcji, ale nie takie CV jak do pracy, bardziej opowiadanie na swój temat. To ostatnie podejście traktowałam trochę po macoszemu, myślałam, że jak się uda to super, a jak nie, to trudno. Nawet pomyślałam sobie, że lepiej jak się nie uda, to na spokojnie będziemy mogli zacząć kurs, nie będziemy musieli niczego odkładać itd (wiem, głupio się do tego przyznać teraz...). W myślach umeblowałam już nawet pokój dla trochę starszego dziecka. Nawet miałam taki fajny sen...
Śniło mi się, że była zima, leżał śnieg. Wyszłam na balkon, jakoś tak 2-3 piętro i spojrzałam w dół. A tam, na śniegu, sam jak palec, stał mały, mniej więcej roczny chłopczyk, ubrany w czapę, kombinezon, stał i był przerażony. Ledwo się trzymał na nóżkach, bo był naprawdę maleństwem. Stał i szukał mamy. Zrozumiałam od razu, że to jest moje dziecko, że on szuka właśnie mnie i na mnie czeka. Zaczęłam wołać do niego "Synku! Synku!", wtedy on podniósł główkę i uśmiechnął się do mnie tak, jak tylko dziecko potrafi się uśmiechać do swojej mamy:) Ja wiem, że to był znak, wiem, że moje dziecko już gdzieś na mnie czeka.
Między innymi dlatego wydawało mi się, że naprawdę jestem w 100% pogodzona z tym, że nigdy nie będę w ciąży. No właśnie, wydawało... Rzeczywistość jak zwykle okazała się dużo bardziej skomplikowana. Bardzo przeżyłam tę ostatnią porażkę, Chyba najbardziej ze wszystkich do tej pory. Zrozumiałam, że jeszcze za wcześnie, że jeszcze ciągle mamy siły i środki, żeby jeszcze raz zawalczyć. Póki piłka w grze:)
Wczoraj zrobiłam wieszak na kwiaty i jestem z siebie bardzo dumna, bo zdolności manualne u mnie żadne;)